Pracę naukową pisze się w specyficzny sposób, inaczej niż inne teksty, na przykład z zakresu literatury pięknej, ale również eseje, artykuły prasowe i tym podobne. Nie należy po prostu zacząć pisać, korzystając z chwilowego na­tchnienia, weny twórczej czy innej kompulsywnej potrzeby tego rodzaju. Jeżeli tak się nieopatrznie postąpi, to napisze się zbyt dużo niepotrzebnych rzeczy, z których później trzeba będzie z żalem zrezygnować. Ponadto zabrnie się w ślepe zaułki, z których często nie będzie można znaleźć wyjścia. Duża ilość już napisanego, ale niekoniecznie potrzebnego tekstu będzie wymagała czaso­chłonnego wielokrotnego czytania i niekończącego się poprawiania. Złożoność myśli naukowej, którą chcemy przekazać, wymaga pewnego etapowego postępowania, szczególnie w fazie projektowania pracy naukowej. Jest tak, mimo że w trakcie realizacji, to jest przygotowania samego tekstu, wiele razy trzeba będzie inicjalny projekt modyfikować. Jednak wysiłek ten, związany z koniecznością wprowadzenia zmian, okaże się w tym wypadku wykonalny. Samoograniczenie w zakresie pola badawczego, które jest istotą tego projekto­wania, nie pozwoli się autorowi rozproszyć w mnogości wątków myślowych i tematycznych. Zaprojektowana struktura tekstu mająca postać planu przypomi­nającego spis treści stanowi jakby drogę do celu, z której zejście na manowce będzie od samego początku utrudnione.